Ποίος ήτο ο φονεύς του Ταρκαζίκη;
Ήτανε μπαλαρίνος πρώτης ο Ματσαβίδας,
για χόρευε κουτσά στραβά;
Είπε ο Γκρούβελος τον Βάιο `κουφάλα`;
Και το Άσπρο πού είναι; Η νήσος Άσπρος
πού κείται, ξέρει κανείς;
Ο έρως ήτο κεραυνοβόλος,
όταν είδα για πρώτη φορά
τις σκιτσογραφίες του Θανάση Δήμου.
Ήσαν φτιαγμένες αριστοτεχνικώς.
Από τον καλλιτέχνη ζήτησα
να γίνουν ήρωες σε διηγήματά μου.
Και ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται
ο Μελκερέντζος, ο Γκολίτος, ο Κελεβρέμης,
ο Χαλβαδιάν και οι ιστορίες τους:
η Ορντινάντσα του στρατηγού Ταρκαζίκη,
τα Λίμπερτι και η φοβερή απάτη των τριών,
η Διαθήκη του Ματσαβίδα και, τέλος,
η ξεχασμένη Πανσιόν `Νιρβάνα`.
Ιστορίες για αχρείους,
με πρωταγωνιστές της συμφοράς
και `υπερήρωες` κομπάρσους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
