Γεια, με λένε Μανώλη. Όπως όλα τα παιδιά, κάθε μέρα πάω στο σχολείο, αλλά, μεταξύ μας τώρα, δεν έχω καταλάβει γιατί - ειδικά αν πρέπει να φοράω τα ρούχα του αδερφού μου, που και παλιά είναι και μου είναι μεγάλα. Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου (και αρκετοί ακόμα, τώρα που το σκέφτομαι) με φωνάζουν `Μανωλάκη` και πολύ με εκνευρίζει. Οπότε, αν θέλετε να τα πάμε καλά και να σας συμπαθήσω, όταν συναντηθούμε, μην αρχίσετε τα `Μανωλάκη, πως μεγάλωσες` και τέτοια. Ωραία. Τώρα που συμφωνήσαμε αυτό, εγώ υπόσχομαι να σας πω ό,τι σκέφτομαι για τους συμμαθητές μου (που καμιά φορά είναι τελείως βλάκες), για τα αδέρφια μου (που είναι πολλά και προκαλούν μπελάδες), για τους γονείς (που νομίζουν πως εμείς τα παιδιά δεν καταλαβαίνουμε), για τα καλοκαίρια (που, αν δεν σας αρέσουν, να το κοιτάξετε), για τα κορίτσια (που δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν) και για άλλα αληθινά, όπως τα βλέπω εγώ που είμαι ένα όχι και τόσο μικρό παιδί.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ένα συγκεκριμένο κορίτσι ίσως να μην είναι και τόσο κακό... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]