Υπήρχε ο πρώτος κόσμος, ο `Βορράς`, ο δεύτερος κόσμος, που αποτελούνταν από το σοβιετικό μπλοκ, και ο `τρίτος κόσμος`, που περιελάμβανε τους λαούς του Νότου. Ο δεύτερος κόσμος κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Δέκα χρόνια νωρίτερα, ο `τρίτος κόσμος` είχε βρεθεί υποτελής στις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ). Με τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, αυτό που κλονίστηκε ήταν ο πρώτος κόσμος. Δεν μένουν πια παρά δύο βασικές κατηγορίες: μια χούφτα άνθρωποι που επωφελούνται από τον σύγχρονο καπιταλισμό και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που τον υφίσταται. Ειδικότερα δε υπό τη μορφή του μηχανισμού του χρέους.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών, οι αδύναμοι κρίκοι της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκονταν στη Λατινική Αμερική, στην Ασία ή στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ που τελούσαν υπό το λεγόμενο καθεστώς `μετάβασης`. Η ανάπτυξη αφορούσε τον Βορρά, το χρέος τον Νότο. Από το 2008, συμβαίνει το αντίθετο και σε μεγάλο βαθμό η ανησυχία εστιάζεται πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε 65 ερωτήσεις/απαντήσεις, τούτο το βιβλίο εξηγεί με απλό και σαφή τρόπο πώς και γιατί οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο του χρέους. Αναδεικνύει την ευθύνη των θιασωτών του νεοφιλελευθερισμού, των διεθνών οικονομικών οργανισμών, των ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών, αλλά και τη συνενοχή των ηγετών του Νότου. Αποκωδικοποιεί τον επίσημο λόγο για το χρέος και διερευνά πιθανά σενάρια για την έξοδο από την κρίση. Εκθέτει τέλος τα επιχειρήματα - ηθικά, πολιτικά, οικονομικά, νομικά, οικολογικά- στα οποία εδράζεται η διεκδίκηση για τη διαγραφή του δημόσιου χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]