Ο τρόπος που βιώνεται ο έρωτας καθορίζει και τον βαθμό της ύπαρξής μας. Αν είναι ενεργός στην προσδοκία του νοήματος της συζυγίας, της βιοψυχικής ολοκλήρωσης και της εμπειρίας των συγκινήσεων ή μια θνησιγενής συμπεριφορά αυτονόμησης στο επίπεδο του ζώου που αρέσκεται στη μηχανιστική εκτόνωση και στην αυταπάτη της συνεχώς αναδυόμενης επιβεβαίωσης σεξουαλικής δραστηριότητας.
...Αναισθητοποιώντας ο άνθρωπος την ερωτική διαδικασία καταφάσκει σε μια βαθύτατη θλίψη· όσο δε κι αν απολαμβάνει τον σεξουαλικό οργασμό και την εκτόνωση, δεν αποκομίζει όμως τίποτε άλλο παρά ψυχική κόπωση και συναισθηματική πλήξη, δηλαδή την αντίθεση στη μετοχή-σχέση του έρωτα.
Η συναισθηματική τρυφερότητα, η αίσθηση του απόλυτου, η ζεστή παρουσία του άλλου, η σωματική έκσταση, το απαλό χάδι, ο γλυκός λόγος, η κοινή συμπόρευση και η μεταφυσική θεώρηση μεταφράζονται σ` ένα πάθος που συνταιριάζει με το συγκεκριμένο ερωτικό πρόσωπο και σε μια σύζυγη θέση - πορεία που δεν έχει τέλος αλλά στάση, δεν έχει τέρμα αλλά αποκορύφωση.
Πρεσβύτερος Ηλίας Γ. Διακουμάκος
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
