Όχι βέβαια. Ο Μεσιέ Μπρουνό δεν έχει τρία χέρια ή δύο κεφάλια. Δεν είναι πολύ ψηλός, αλλά ούτε και νάνος. Δεν έχει τεράστια κρεατοελιά στη μύτη, ούτε πεταχτά αυτιά, τόσο ώστε να αποτελούσε κάποτε περίγελο για τα παιδιά του σχολείου.
Όταν τον κοιτάζει κανείς δεν παρατηρεί τίποτα παράξενο πάνω του. Μπορεί να μην έχει την κομψότητα και τη γοητεία ενός κλασικού Γάλλου, αλλά δεν έχει και κάτι που να τον κάνει να ξεχωρίζει με οποιονδήποτε τρόπο. Μελαχρινός, με μεγάλα καστανά μάτια, μετρίου αναστήματος και με στομάχι που μαρτυρά τις δύο σοκολάτες φουντουκιού που απολαμβάνει κάθε απόγευμα στις επτά, όταν σταματάει τη δουλειά.
Όχι, ούτε η δουλειά του Μεσιέ Μπρουνό έχει κάτι το παράξενο. Είναι κατασκευαστής κορδονιών. Από το πρωί που ξυπνάει μέχρι αργά το απόγευμα φτιάχνει κάθε λογής κορδόνια. Κορδόνια για παπούτσια, κορδόνια για ρούχα, κορδόνια για έπιπλα, κορδόνια για μπαλόνια και για ό,τι άλλο βάζει ο νους σας. Ενώ κάποιος άλλος ίσως να έβρισκε βαρετή τη δουλειά αυτή, ο Μεσιέ Μπρουνό την αγαπάει και την κάνει με μεράκι.
Αλλά, το παράξενο στο μεσόκοπο φίλο μας δεν είναι ούτε αυτό. Το παράξενο είναι ότι κάθε φορά που ο Μεσιέ Μπρουνό μαρτυράει κάποιο μυστικό που μαθαίνει, αμέσως εξαφανίζεται ένα χρώμα από τη μικρή Κωμόπολη που μένει, ακριβώς δίπλα στην πόλη Μπορντό της Νοτιοδυτικής Γαλλίας. Ναι, όπως σας το λέω. Ένα χρώμα.
Η πρώτη φορά που συνέβη αυτό ήταν όταν ήταν επτά χρονών. Μία μέρα στην τάξη και ενώ η Μαντάμ Αριάν τόνιζε για μία ακόμη φορά τη διαφορά μεταξύ κόμματος και τελείας, ο Μεσιέ παρατήρησε κάτι περίεργο. [...]