«Ελεγείον»:
α΄
Της δύσης όποιος στεναγμός την ευδία μας σκορπίσει
όποιο της νύχτας μούχρωμα ξυπνά το παρελθόν
το χρόνο τον δυανίσαμε κι οι ατραποί οι ίσιοι
ποτέ δε θα μας φέρουνε στο τώρα, το παρόν.
Του λύκου ούτε το γρύλισμα χαϊδεύει μου τα σπλάχνα
ούτε θανάτου λυτρωμός σμιλεύει την καρδιά
στέρφη θαρρώ στον παγετό ν` αργοκυλά μιαν άχνα
και περιμένει άσκοπα ν` ανάψει πυρκαγιά.
