Ο Άλφρεντ Κέιζιν άρχισε να δουλεύει το πρώτο βιβλίο του, On Native Grounds, το 1938. Παιδί φτωχών και συνεσταλμένων Εβραίων μεταναστών στο Μπρούκλυν, φοίτησε στο Σίτυ Κόλλετζ. Ενώ ανέμπνευστοι καθηγητές διεκπεραίωναν μεγάλα ακροατήρια, κι ενώ σταλινικοί και τροτσκιστές μετέτρεπαν την καφετέρια σε πεδίο μάχης, ο Κέιζιν παθιάστηκε, παρ` όλα αυτά, με τη λογοτεχνία και άρχισε να γράφει βιβλιοκρισίες. Δεν είχε ούτε πολλά χρήματα ούτε μεγάλη στήριξη, κατόρθωσε εντούτοις να συνθέσει ένα εξαιρετικό, περιεκτικό βιβλίο για να αφηγηθεί την ιστορία των μεγάλων πνευματικών και λογοτεχνικών ρευμάτων στην Αμερική από τα τέλη του 19ου αιώνα ως τις μέρες του, εντάσσοντάς τα σε ένα ολοζώντανο ιστορικό περιβάλλον. Το έργο του δεν θα μπορούσε να το γράψει αν δεν υπήρχε ένα ίδρυμα: η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, στη γωνία της 5ης Λεωφόρου και της 42ης Οδού, όπου πέρασε σχεδόν πέντε χρόνια. Όπως θυμόταν αργότερα ο Κέιζιν:
«Ό,τι είχα ακούσει, και ό,τι ήθελα να δω, το είχε αυτό το ευλογημένο μέρος: πρώτες εκδόσεις αμερικανικών μυθιστορημάτων από εκείνες τις καθοριστικές δεκαετίες ύστερα από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, που με οδήγησαν στο θέμα του «μοντέρνου»· παλιούς καταλόγους εκδοτών του Σικάγου που είχαν κλείσει από χρόνια, οι οποίοι στα νιάτα τους, τη δεκαετία του 1890, προσπαθούσαν να στηρίξουν κάποιες απόπειρες ρεαλισμού κιτρινισμένες, ετοιμόρροπες αλλά πλήρεις σειρές του παλιού Masses (1911-1918), που σε σχέση με το σταλινικό New Masses ήταν ό,τι ο Άγιος Φραγκίσκος σε σχέση με την Ιερά Εξέταση.
Το υλικό της βιβλιοθήκης του δίδαξε πόση ελπίδα, πόση ορμή, πόση πνευματική φρεσκάδα έφεραν εκείνοι οι πρωτοπόροι, ρεαλιστές από τις Μεσοδυτικές Πολιτείες, οι οποίοι έλεγαν πως δεν υπάρχει, αμερικανική λογοτεχνία, παρά μόνο αυτή που οι ίδιοι ανυπομονούσαν να δημιουργήσουν». Χωρίς να φύγει από το Μανχάτταν, ο Κέιζιν βρέθηκε μέσα από τα διαβάσματά του σε «μοναχικές κωμοπόλεις, χωριά σε καταπράσινα λιβάδια, απομονωμένα κολέγια, σκονισμένα δικηγορικά γραφεία, εθνικά περιοδικά και επαρχιακές `ακαδημίες`, όπου κανείς δεν υποψιαζόταν ότι αυτοί οι τόσο συνεσταλμένοι νεαροί ρεπόρτερ, δικηγορικοί υπάλληλοι, βιβλιοθηκάριοι, δάσκαλοι θα γίνονταν μια Ουίλλα Κάδερ, ένας Ρόμπερτ Φροστ, ένας Σίνκλαιρ Λούις, ένας Ουάλλας Στήβενς, μια Μάριαν Μουρ». [...]