Κάνει πίσω και επιτρέπει στους ήρωές της -αυτούς τους μοναδικούς της, εξόριστους πια απ` τον κόσμο μας ήρωές της- ν` αναδυθούν απ` τη λήθη μας και να πουν, να ζήσουν μάλλον, μπροστά μας, για άλλη μία, τελευταία, φορά την σπαραχτική τους ιστορία. Αναδρομικά και συνάμα σύγχρονα. Σαν το απόσταγμα κάθε βίου που έσταξε πια την αιτία του. Που έλαμψε ξάφνου με την τελική, δυνατή λάμψη του λαπτήρα, λίγο πριν καεί.
Γιατί "τους πονάει", όπως θα έλεγε κι η ίδια η Σίσσυ. Μ` εκείνο το ειδικό "πονάω" που δεν είναι μονάχα οδύνη, δεν είναι μονάχα καλοσύνη, αγάπη, οίκτος, τρυφερότητα. Αλλά γνώση και τελικά λύτρωση. Η μόνη μας λύτρωση, της συμπόνοιας, από τον μόνο δυνάστη μας: Το Εγώ. Που εδώ, στα σπίτια των αντίο, απλώνεται χαρμόσυνα στο Εσύ και θάνατο πια δεν ξέρει.
