«Αυτό το κορίτσι με την καλαθούνα και τη μεγάλη ομπρέλα, αυτό ήταν η Ζαχαρούλα; Η Ρόδω κι ο Γιαννούλης την κοίταζαν περίεργα. Η Ζαχαρούλα έτριβε τα μάτια της με τα μανίκια της. Και σκούπιζε τη μύτη της με την ποδιά της. Μα έκλαιγε; Είχε κλάψει; Τα μαλλιά της ήταν κατάξανθα. Σαν χρυσά. Της άρεσαν πολύ της Ρόδως. Όμως ο Γιαννούλης κοίταζε τα παπούτσια της. Ποπό! Κάτι χοντροπάπουτσα! Μια νά` τρωγες, δεν θα γύρευες άλλη...» Κι έτσι μπήκε στη ζωή μιας απλής οικογένειας το πιο αστείο μα και το πιο μεγαλόκαρδο κορίτσι της Αθήνας. Και τα έφερε όλα τα πάνω κάτω. Κι έκανε το γέλιο άρχοντα του σπιτιού. Και την ανθρωπιά την έστειλε να βασιλεύει στις καρδιές όλων. Μια ξεχωριστή ηρωίδα, που την αγάπησαν γενιές παιδιών, που θα τη λατρέψουν κι άλλες. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
