(...) «Ο αγών περί την `ορθοδοξίαν` ενός δόγματος, μεταξύ των `ορθοδόξων` θεωρητικών, αποτελεί πάντοτε τυπικόν φαινόμενο αποσυνθέσεως, επαναλαμβανόμενον αείποτε εις την ιστορία του πνεύματος, οσάκις μια θεωρία κλονισθή. Ο ενιαίος μαρξισμός διηρέθη εις δύο κατευθύνσεις: την `ορθόδοξον` και την επαναστατικήν, εξ εκατέρας των οποίων εκάτερα τα μαρξιστικά δόγματα -δηλαδή ο μαρξισμός εν συνόλω- ετέθησαν υπό διαλυτικήν κριτικήν. (...) Υπό τας συνθήκας ταύτας ο μυστικισμός και τα άλογα στοιχεία του ανθρώπου, εκβληθέντα διά του ρασιοναλισμού (...), προκάλεσαν δεινόν κλονισμόν, εξικνούμενον μέχρι του κινδύνου της πλήρους χρεωκοπίας της επιστημονικής μεθόδου.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
