Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια απόπειρα χαρτογράφησης του περίπλοκου και διαρκώς εξελισσόμενου λογοτεχνικού είδους του διηγήματος. Μετά από μία σύντομη εισαγωγή σχετικά με ζητήματα ορολογίας, σύγχρονων θεωριών και ιστορικού υποβάθρου, εξετάζονται κριτικά τριάντα διηγήματα-σταθμοί στην σύγχρονη ιστορία της λογοτεχνίας από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 20ού. Ο στόχος είναι να καλυφθούν τόσο ορισμένα πασίγνωστα κλασικά διηγήματα όσο και ορισμένα λιγότερο γνωστά στο Ελληνικό - και όχι μόνο - αναγνωστικό κοινό. Μέσα από αυτή την σύντομη αλλά περιεκτική κριτική προσέγγιση αυτών των διηγημάτων γίνεται η προσπάθεια αποτύπωσης της ποικιλομορφίας - υφολογικής και θεματικής - που παρατηρείται στο λογοτεχνικό αυτό είδος, το οποίο ελάχιστα έχει μελετηθεί αναλογικά με το μυθιστόρημα.
