Η πορεία της ελληνικής τέχνης στον 20ο αιώνα παρουσιάζει όλα τα γνωρίσματα μιας τέχνης, που αναπτύσσεται στην περιφέρεια, μακριά από αναγνωρισμένα, ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά κέντρα, από εκεί δηλαδή όπου παράγεται και προωθείται η σύγχρονης αντίληψης καλλιτεχνική δημιουργία. Οι δυσκολίες προσαρμογής των καλλιτεχνών μας είναι εμφανείς κι έτσι δικαιολογούνται η μεγάλης διάρκειας μεταβατικότητα από το ένα πεδίο στο άλλο, η τάση εσωστρέφειας και οι διάφορες μορφολογικές διακυμάνσεις. Οι αναφορές σε ιστορικές περιόδους της ευρωπαϊκής ζωγραφικής (ιδιαίτερα στις φάσεις του μοντερνισμού) και η προσπάθεια επισήμανσης των εικαστικών στοιχείων και γνωρισμάτων της στο έργο των Ελλήνων ζωγράφων της περιόδου γίνεται, για να μπορέσει να παρακολουθήσει κανείς την εξελικτική πορεία ενός καλλιτεχνικού ύφους με τις αναμενόμενες, ούτως ή άλλως, μεταβολές του στο χρόνο και τις ιδιαιτερότητές του στο πλαίσιο μιας εξαιρετικά ταραχώδους πολιτικά και δύσμορφης κατάστασης στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]