Ζητήματα όπως εκείνα της `πρωτοπορίας`, του `μοντερνισμού`, της `νεωτερικότητας` και άλλων συναφών όρων και εννοιών έχουν κατά πολύ απασχολήσει κριτικούς, ακαδημαϊκούς, θεωρητικούς της λογοτεχνίας και των τεχνών, και γενικά υπεύθυνους του πολιτισμού, τόσο στο διεθνή όσο και στον ελλαδικό χώρο. Εντούτοις, αντί να προσδιορίζουν ή να παρέχουν ερμηνείες ή διευκρινίσεις φερ` ειπείν, στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στις τέχνες, όροι όπως `μοντέρνος` ή `μοντερνιστικός`, `μεταμοντέρνος`, `σύγχρονος`, `νεώτερος` ή `νεωτερικός` κλπ. το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν σύγχυση. Δεν πλησιάζουν με μέτρο την προσωδία στην ποίηση, την αφηγηματική τεχνική στην πεζογραφία, το πλάσιμο χαρακτήρων και πρωτογενών ιδεών, αλλά και την αφηγηματική γλώσσα που να κυριολεκτεί κλπ. [...]
Όπως φαίνεται από τα περιεχόμενα, ο τόμος αυτός εξετάζει τον Ντόρρο και τον Κάλας καθώς τα κοινά τους στοιχεία είναι πολλά, αλλά ταυτόχρονα διαφωτίζονται οι ιδιωτικές στιγμές και οι σχέσεις του καθενός ξεχωριστά. Ωστόσο, ενώ ο Κάλας πλαστοπροσωπεί τον εαυτό του για τους λόγους που εξηγούνται στο σχετικό κεφάλαιο, ο Ντόρρος ζει τη ζωή του μονήρη διανοούμενου, που τελικά τον οδηγεί στην αυτοκτονία τόσο για λόγους οικονομικούς, όσο για λόγους υπαρξιακούς και επικούρειους.
Τέλος, ύστερα από την αξιοσημείωτη συνεισφορά και την τοποθέτησή του στα ελληνικά γράμματα, ο Κάλας γίνεται πιο συστηματικός και πιο πρωτότυπος όσον αφορά την κριτική θεώρηση αισθητικών προβλημάτων -που έμελλε να γίνει και η κύρια απασχόλησή του- στα γαλλικά, αλλά κυρίως στα αγγλικά, αν και ούτε εκεί έχει τη δέουσα αναγνώριση, ιδίως στην Αμερική, καθώς εκεί οι τέχνες βρίσκονται υπό τον αστερισμό του Κερδώου Ερμή και όχι του Λογίου Ερμή, και κυρίως υπό το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων. Έτσι, θα δούμε το κριτικό, το ερευνητικό και το εμπνευστικό στοιχείο να τον διακατέχουν από τα νεανικά του χρόνια, τα οποία ωστόσο, δεν θα του αναγνωριστούν. Θα δούμε, τέλος, το ανερμάτιστο της πολιτικής του ένταξης που στο τέλος της ζωής του τον οδήγησε σε αρνήσεις και σε αντιφάσεις. [...]