Αυτό που παρουσιάζεται εδώ (. . .) είναι η βαθύτερη γνώση πως ορθό είναι ό,τι η νομοθεσία ορίζει ως ορθό (dezisionismus),γνώση που αναδύθηκε από τον ριζοσπαστικό στοχασμό επί του αμφιλεγόμενου νόμου 462/1. Ακριβώς αυτή η θαρραλέα παρουσίαση της ψηφοφορίας από τον Αισχύλο αποδεικνύει πως γνωρίζει ότι, κατά την λήψη πολιτικών αποφάσεων, πρέπει να γίνεται διάκριση μεταξύ κύρους και αλήθειας, γνωρίζει ότι, όσο γερές βάσεις και αν έχει η απόφαση του ατόμου, στο τέλος αποφασίζει η πλειοψηφία και αυτή η απόφαση είναι δεσμευτική, έστω και αν δεν προκύπτει από πειστικά επιχειρήματα. Για τον Αισχύλο, ακόμη και η κόρη του Δία, η Αθηνά δεν μπορεί να εγγυηθεί την ορθότητα της απόφασης (μπορεί μόνο εκ των υστέρων να προσπαθήσει να εντάξει αυτή την αναντίρρητα μεροληπτική απόφαση σε ένα ευρύ «δίκαιο καθεστώς»).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]