(. . .) Διαβάζοντας τούτο το βιβλίο δεν αμφιβάλλει κανείς ούτε στιγμή για τα φιλελληνικά αισθήματα του συγγραφέα. Ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι διαθέτει οξυδέρκεια, παρατηρητικότητα και κριτικό πνεύμα. Δεν έχει προκαταλήψεις, αλλά δεν κλείνει τα μάτια στις αδυναμίες που αναπόφευκτα ανακαλύπτει. Επιστρατεύει τότε το λεπτό χιούμορ για να περιγράψει τους πρωτευουσιάνους της «καλής κοινωνίας» που μιμούνται χωρίς επιτυχία τα ευρωπαϊκά ήθη ή την τάση για πολιτικολογία, κοινό και αδιαφιλονίκητο γνώρισμα της ράτσας, ή άλλα στοιχεία που ξενίζουν τον Ευρωπαίο. Όμως δεν γίνεται δηκτικός. Υπάρχει μια έμφυτη, θα έλεγε κανείς, καλή προαίρεση, που τον οδηγεί στην κατανόηση και όχι στην κατάκριση ή την περιφρόνηση. Είναι σίγουρος πως ο ελληνισμός έχει μέλλον και πως είναι ικανός να ξεπεράσει τις αδυναμίες του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]