Δικαιούται ο άνθρωπος να αναζητά και να προετοιμάζει για τον εαυτό του έναν <<θάνατο γενναίο>> και <<ενάρετο>>, έναν <<θάνατο ωραίο>> ή ακόμη έναν <<θάνατο ευτυχισμένο>>, ή είναι καταδικασμένος να περιμένει τον θάνατό του ανησυχώντας και <<παρακαλώντας>> τη Φύση, τον Θεό ή και την τύχη να του επιφυλάξουν έναν θάνατο όσο το δυνατόν λιγότερο οδυνηρό και λιγότερο εξευτελιστικό, μετατρέποντας έτσι τη ζωή του σε θάλαμο αναμονής ή και σε φυλακή; Διότι αν ο θάνατος είναι γεγονός φυσικό ή θέλημα Θεού, που αναπόφευκτα μας περιμένει, και οχι μία πράξη την οποία ελεύθερα αποφασίζουμε, τότε η ζωή είναι φυλακή κι ο άνθρωπος κατάδικος του θανάτου. Ελεύθερα ζεί όποιος ελεύθερα επέλεξε το πώς θα πεθάνει, όποιος έτοιμος είναι κάθε στιγμή γι` αυτό, κι όποιος βαθιά κατέχει πως η ζωή του δεν είναι παρά μία μικρή έκρηξη γνώσης στην αδιάκοπη ροή της άφωνης Φύσης, μια μικρή στιγμή δημιουργίας, συμφιλίωσης ή ενδεχομένως ανελέητης βίας. Ελεύθερα ζεί όποιος αποφασίζει ως εάν η κάθε στιγμή της ζωής του ήταν και η τελευταία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]