Αθήνα. Αρχές της δεκαετίας του `90. Οκτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια, συναντιούνται και μένουν μαζί για επτά χρόνια: ποτέ μεταξύ τους ζευγάρια, μόνο φίλοι. Ανάμεσά τους, η Δανάη. Η Δανάη ερωτεύεται κι ανοιγοκλείνει πληγές εν είδει ακορντεόν. Ξεκινά μια ξέφρενη κούρσα στον κόσμο. «Με φόβο μη μείνω και είμαι μόνη», λέει. Ώσπου συνειδητοποιεί πως η μοναξιά δεν ορίζεται από την ετυμολογία. Κάποια στιγμή η Δανάη επιστρέφει. Κι αυτό γιατί η ζωή δεν είναι αστεία, δεν είναι τραγική, είναι ό,τι την κάνουμε. Κι αυτό που μένει είναι ένα ελάχιστο χαμόγελο, μια τούφα μαλλιών στον ήλιο του καλοκαιριού, η μνήμη ενός αγγίγματος και όσα μοιραστήκαμε. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
