Η μαζική εισροή αλλοδαπών εργαζομένων, καθώς και `παλιννοστούντων ομογενών`, κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα οδηγεί στη διαμόρφωση πολυπολιτισμικών καταστάσεων τόσο στην κοινωνία όσο και στο ελλαδικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτές οι εξελίξεις θέτουν το σχολείο μπροστά σε νέα προβλήματα, που δεν μπορούν να λυθούν με παλιές μεθόδους. Στη δεκαετία 1975-1985 επιχειρήθηκε ένας εσωστρεφής εκσυγχρονισμός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος -εσωστρεφής με την έννοια ότι κινούνταν στη λογική της μονοπολιτισμικότητας, της μονογλωσσίας και του εθνοκεντρισμού και αφορούσε στις εσωτερικές δομές και λειτουργίες του συστήματος. Σήμερα απαιτείται ένας εκσυγχρονισμός που θα αφορά, βέβαια, και στις εσωτερικές δομές και λειτουργίες του σχολείου, αλλά θα είναι προσανατολισμένος περισσότερο προς τα έξω. Δηλαδή, θα υπερβαίνει την εθνοκεντρική, μονοπολιτισμική και μονογλωσσική προσέγγιση των πραγμάτων, θα λαμβάνει υπόψη του όχι μόνο τους ενδογενείς (ελλαδογενείς) αλλά και τους εξωγενείς παράγοντες και θα προσπαθεί να απαντήσει στα ζητούμενα που προκύπτουν από τις ευρωπαϊκές και τις παγκόσμιες εξελίξεις. Η παρούσα συλλογική εργασία θέλει να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση. Οι επιμέρους αναλύσεις (ανάλυση της εκπαιδευτικής πολιτικής, ανάλυση των εκπαιδευτικών προβλημάτων των μαθητών από τη σκοπιά των δασκάλων, ανάλυση επιλεγμένων περιπτώσεων κ.τ.λ.) λειτουργούν ως συνθετικά στοιχεία ενός ψηφιδωτού, το οποίο, παρόλο που έχει ακόμα κενά, παρέχει μια πρώτη αδρομερή εικόνα της εκπαιδευτικής κατάστασης των αλλοδαπών και παλιννοστούντων μαθητών στην Ελλάδα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]