Το πόνημα αυτό αποτελεί απότοκο της παρεμβάσεως του συγγραφέως στις διισταμένες απόψεις που διατυπώθηκαν το Σεπτέμβριο του 2004 μεταξύ του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανοπούλου και του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος μακαριστού Χριστοδούλου, ως προς το περιεχόμενο και την αξία της παραδόσεως για το έθνος των Ελλήνων.
Η τότε παρέμβαση του γράφοντος δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2004 και αποτέλεσε τον κορμό και το έναυσμα για τούτο το πόνημα, το όποιο βελτιώθηκε ως προς τις προσθήκες που έγιναν στα σχετικά ζητήματα.
Ο γράφων υποστήριξε τότε εκθύμως τις απόψεις του μακαριστού Χριστοδούλου, τις οποίες θεώρησε εθνωφελείς και απαραίτητο στοιχείο στη ζωή της ελληνικής κοινωνίας. Το εξαγόμενο συμπέρασμα αυτού του συνοπτικού ερευνητικού εγχειρήματος είναι ότι: Λαοί και έθνη δεν μπορούν να ζήσουν και να προκόψουν χωρίς την εθνική τους παράδοση, γιατί η παράδοση συνιστά την πλατανόριζα του έθνους των Ελλήνων και το κρηπίδωμα της ασφαλούς προσδέσεως του εθνικού σκάφους.
Είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκει να κατεδάφιση η Παγκοσμιοποίηση και να μετατρέψη τους λαούς και τα έθνη σε κοινωνικό πολτό χωρίς μνήμη και χωρίς ιστορικό παρελθόν.
Σ` αυτό το αντιλαϊκό και αντεθνικό έργο της υποβοηθείται, από άγνοια ή από σκοπιμότητα, από όλους εκείνους, οι οποίοι με περισσή αυταρέσκεια αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί!!
Γι` αυτούς -και όχι μόνο- τους λόγους ανακύπτει το χρέος των Ελλήνων για μία νέα εθνική αντίσταση, η οποία φαίνεται να σκιρτά, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα ναυαγήσει μέσα στην πλημμυρίδα των προσωπικών φιλοδοξιών και τις `φροντίδες` των γνωστών και αγνώστων υπονομευτών.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
