Η εθνική μας μουσική παράδοση αφ` ενός μεν τρέφει και γαλουχεί ασματικά από γενιά σε γενιά όλους εμάς τους νεοέλληνες ως τροφοδότρια πατρογονική κληρονομιά, αφ` ετέρου δε διαπλάθει το ήθος και το χαρακτήρα μας, προσδίδοντάς μας ένα ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό πολιτισμικό γνώρισμα.

Αυτή η εθνική μας μουσική παράδοση, που επί αιώνες μεταδίδεται από το στόμα στο αφτί κι από τ` αφτί στο στόμα κάθε έλληνα, είτε ως νανούρισμα της μάνας στο παιδί, είτε ως τραγούδι της χαράς ή της λύπης, είτε ως ηρωικός παιάνας, είτε ως μοιρολόι και θρήνος, είτε ως παράκληση και ικεσία, είτε ως μεγαλυνάρι και δοξολογίας, αποτελεί και αδαπάνητο και ανεκτίμητο εθνικό μας μουσικό θησαυρό.

Κι όμως υπάρχουν φόβοι για αλλοίωση ή (ανεξήγητη) παραμέληση του εθνικού μας αυτού θησαυρού. Η αλλαγή του τρόπου της ζωής μας κατά τα νεότερα χρόνια και η εκούσια ή ακούσια απομάκρυνση των νεότερων γενεών των ελληνοπαίδων από τις ζωοπάροχες πηγές της παράδοσής μας εντείνουν αυτές τις ανησυχίες. Κι αυτό γιατί δεν καλλιεργείται βιωματικά όσο και όπως πρέπει η πολιτισμική παράδοση της εθνικής μας μουσικής κληρονομιάς. Με αποτέλεσμα εκείνοι μεν να αποκόπτονται από τις τροφοδότρες ρίζες της, αυτή δε να διατρέχει τον κίνδυνο να καταντήσει ένα μουσειακό πολιτισμικό είδος εν ανεπαρκεία.