Τρεις δρόμοι: Ο πρώτος οδηγεί στο όνειρο, η μάλλον στο «ονειρεύεσθαι», με αφετηρία ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα. Ο δεύτερος στην μεταβίβαση, με αφετηρία τον Φρόυντ. Ο τρίτος στο επισφαλές καταφύγιο λέξεων, με αφετηρία μια προσωπική εμπειρία. Τρεις μορφές της ετερότητας, του ξένου στα μύχια του καθενός μας, οι οποίες μιλούν για την ελκτική δύναμη που ασκεί επάνω μας το ίδιο το πράγμα, το παντοτινά άπιαστο. Τρία μικρά δοκίμια που θα μπορούσαν να έχουν μότο μια συμβουλή δοσμένη άλλοτε από έναν ζωγράφο: «Κλείσε τα μάτια του σώματος για να δεις πρώτα με τα μάτια του νου. Έπειτα ανάσυρε στο φως αυτό που είδες μες τη νύχτα».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
