Τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας η διδασκαλία των λατινικών στο λύκειο ακολουθεί μια μεθοδολογία που δυστυχώς δεν έχει καμιά σχέση με τη μεθοδολογία της διδασκαλίας και των άλλων γλωσσικών μαθημάτων (. . .). Ο μαθητής περιορίζεται βασικά στην απομνημόνευση ενός μικρού αριθμού λεξικολογικών στοιχείων και κανόνων της γλώσσας που μετά την απόλυσή του από το λύκειο παραδίδονται στη λήθη. Μια πιο σωστή ίσως μεθοδολογία για τη διδασκαλία της λατινικής γλώσσας στο λύκειο, θα πρέπει να στηρίζεται περισσότερο στη διδασκαλία της αρχαίας γλώσσας στο λύκειο ως ζωντανής γλώσσας, που θα επιτρέπει στο μαθητή, εκτός από κάποια στείρα απομνημόνευση, να καλλιεργήσει (. . .) τις απαιτούμενες δεξιότητες και να οδηγήσει σε μια πιο ουσιαστική επαφή με τη γλώσσα και σε μια απόκτηση των απαιτούμενων γνώσεων που θα έμεναν όμως στο μαθητή και μετά την απομάκρυνσή του από τα μαθητικά θρανία (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]