Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το `πέρασμα` από διακρατικές συγκρούσεις μεταξύ οικονομικών συστημάτων (Δημοκρατίες κατά Δικτατοριών, Ψυχρός Πόλεμος κατά σοσιαλισμού κ.ο.κ.) στις εσωτερικές - εντός του Κράτους-Έθνους - πολιτικές διαμάχες έθεσε και πάλι το ζήτημα του ορισμού του «πολιτικού εγκλήματος». Ως βάση τέθηκαν οι αξίες των νικητών και η ασυλία των εγκλημάτων του Κράτους (ακόμα κι αν η εξουσία παραβιάζει τις αρχές και τους κανόνες που τη νομιμοποίησαν). Όμως η Ιστορία τιμωρεί. Μη-συμβατικοί πόλεμοι, ένοπλες ζώνες αναρχίας ακολουθούν την αδυναμία / απροθυμία του Κράτους να χειριστεί τα προβλήματα του λαού. Η τρομοκρατία είναι «παραπαίδι» αυτής της «ανομίας» και «αναρχίας».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
