(. . .) Αρχικά η καλή Χέλντα Χόλγκερ ήθελε να του στείλει όλ` αυτά τα μικρά φέρετρα την ημέρα των γενεθλίων του, στις δέκα Μαρτίου. Θα τά `βαζε σ` ένα πακέτο και θα τα έστελνε στην ιχθυοπώλισσα, την Ίνγκριντ, που ήταν ερωμένη πια του `Ιγκμαρ. (. . .) (Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης). Η κυρία Λελέ το `χει ρίξει στις σιλικόνες και τα λέιζερ. Ώσπου πενηνταρίζει. Πλακώνεται στα χάπια. Γιατί άκουσε το κοκαλάκι της νυχτερίδας να σπάει μέσα της. Τι μπορεί να την ημερώσει τώρα; (Σοφία Νικολαϊδου). Μέσα σ` ένα κλίμα σχεδόν τελετουργικό, ο ήρωας στο διήγημα του Στρατή Πασχάλη «μυείται» στην ωριμότητα. Οι ανθρώπινοι ανταγωνισμοί, που μέσα στο καθημερινό κλίμα τους βιώνει κανείς σαν πεζές καταστάσεις, αποκτούν εδώ ξαφνικά έναν μυστηριακό, πρωτόγονο χαρακτήρα, τίποτα όμως δεν λέγεται, όλα υπονοούνται. (Στρατής Πασχάλης). Κουβαλώντας μέσα μου την τελευταία πτήση του σώματος του Τσιτσάνη, ξαναπηγαίνω στην ταβέρνα και συναντώ τον τραγουδιστή, που, ύστερα από ένα ατύχημα, τραγουδάει τραγούδια διαφορετικά από κείνα που παίζει η ορχήστρα. (Γιώργος Σκαμπαρδώνης).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]