[. . .] Την πηγή της ακραίας ανθρωπότητας βρίσκει ο Ε. Γ. Ασλανίδης στο πρόσωπο της γυναίκας της Ζάκυνθος. [. . .] Δια μέσου της «Γυναίκας της Ζάκυνθος» όπως παλαιότερα δια μέσου της «Φόνισσας» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο συγγραφέας αναπτύσσει τη διαφωνία του, που, όπως λέει στο παρόν κείμενο, «δεν διαφωνεί αλλά διαφωνείται [. . .]. Ως διαφώνηση, το κείμενο για τη Γυναίκα της Ζάκυνθος και την ποιητική διαφωνία» είναι αναμενόμενο να αρθρώνεται με δίπολα εννοιών: το έρεισμα και η ρευστότητα, ο ρόλος και ο εαυτός, η θνητότητα και η αθανασία, η ικανότητα προς αυτοκτονία και η κατάθλιψη, η διχοτόμηση του Εγώ και του αντικειμένου, η παράσταση και η αναπαράσταση, η εικόνα και η γλώσσα, η όψη και η πλοκή, το εξωγλωσσικό νόημα και η ενδογλωσσική εκφορά. . . Ριψοκινδυνεύοντας την τολμηρή αναλογία σύμφωνα με την οποία «το κείμενο είναι το ανάλογο του ψυχαναλυτικού setting», ο Ε. Γ. Ασλανίδης αφήνεται στους συνειρμούς του ως αναγνώστη κειμένου και ως συγγραφέα του κειμένου που προκύπτει από την προσωπική του ανάγνωση, κρυπτογραφώντας πίσω από το σολωμικό το φροϋδικό κείμενο. [. . .]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]