[...] Όλο το έργο είναι παρουσιασμένο σαν αφήγηση από τον Διονύσιο τον ιερομόναχο σε πρώτο πρόσωπο και σε χαρακτήρα βιβλικό και προφητικό. Χαρακτηριστικό είναι πως ο ιερομόναχος είναι πάντοτε παρών στις σκηνές που περιγράφει. Ακόμα και σε σκηνές, όπως στο επεισόδιο με τις Μεσολογγίτισσες (4ο κεφ.), όπου δε φανερώνεται από την αρχή, παρουσιάζεται άξαφνα στο τέλος σα να ήταν παρών σε όλη τη σκηνή, έστω και αμέτοχος και αθέατος (4.35 Και σε λίγο έγινε μεγάλη σιωπή και άκουσα... Και έφυγα από την πέτρα του σκανδάλου εγώ Διονύσιος Ιερομόναχος). Έχουμε δηλαδή την εντύπωση πως ο ποιητής αισθάνεται ότι ο Ιερομόναχος δεν μπορεί να λείψει, το ίδιο όπως αισθάνεται κανείς πάντα τον εαυτό του να μη λείπει από τα όνειρα που βλέπει. Και πραγματικά κυριαρχεί μες στο έργο αυτή η ατμόσφαιρα του ονείρου, συνταιριασμένη με το ύφος το προφητικό και το αποκαλυπτικό. Για να το κάνει μάλιστα πιο πιστευτό ήθελε ο Σολωμός να παρουσιάσει αργότερα τη σάτιρα σαν προφητεία ενός ιερομόναχου Σολωμού. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε και η εκλογή του ιερομόναχου για την αποκαλυπτική αυτή αφήγηση, που λέγεται μάλιστα Διόνυσος, είτε αργότερα Σολωμός. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]