Από παιδί περπατά χωρίς να κοιτά. `Άνοιξε επιτέλους τα μάτια, παιδί μου!` την ακούει - η πανταχού παρούσα μαμά! Βηματίζει αργά, μηχανικά... Κοιτάζοντας αφηρημένα, με εκείνη τη διαρκή έσωθεν όραση, στραμμένη λες στα σπλάχνα... Βαδίζει αργά, σταθερά, πριγκιπικά - όπως εκείνη της έχει μάθει να περπατά. Έστω και κάπως πυρετικά. Σαν υπνοβάτης, δηλαδή, χωρίς να κοιτά... Εκείνη και η Άλλη. Ο εαυτός και το ψεύδος... Τέσσερα τετράγωνα τις χωρίζουν. Τόσο κοντά, και ταυτόχρονα τόσο πολύ μακριά... Την ίδια θάλασσα βλέπουν. Το ίδιο βουνό, από την πίσω πλευρά. Δε συναντήθηκαν ποτέ. Μονάχα στον καθρέφτη. Κι ανάμεσά τους εγώ, που τις βλέπω· που με επινόησαν εκείνες - ή που υπήρξα εγώ εκείνη που τις επινοώ. Η Αρσινόη -πρόσωπο ή προσωπείο, Ράνια ή Αριάδνη, και Γερτρούδη, και Ουλρίκα- ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή: υποφέρει και πονάει, φοβάται και φεύγει, γράφει για να ξεχάσει, μαγειρεύει για να υπάρξει, νοσταλγεί και θρηνεί, ελευθερώνεται και ζει! Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας, αυτή!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]