Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη πραγματεύεται το ζήτημα της συνεργασίας, όταν πλέον ο κατακτητής είχε εγκαταλείψει τη χώρα, αφήνοντας πίσω την πλειονότητα όσων για διάφορους λόγους συμπαρατάχθηκαν μαζί του και υποβοήθησαν το έργο του στο διάστημα που μεσουρανούσε στο ευρωπαϊκό στρατιωτικό στερέωμα. Η απελευθέρωση της Ελλάδας σήμανε την αρχή του τέλους για τους κάθε λογής συνεργάτες και συνοδοιπόρους του Γ` Ράιχ, δεδομένου πως η μέχρι τότε παρουσία των κατακτητών αφενός `νομιμοποιούσε` το ρόλο τους και αφετέρου τους άφηνε ευρέα περιθώρια δράσης, προστατευμένης πάντοτε από τη δύναμη πυρός των γερμανικών όπλων. Τι απέγιναν λοιπόν όλοι εκείνοι που έως τότε είχαν επιλέξει να αντιπαρατεθούν με τους συμπατριώτες τους και όχι με τους εισβολείς, όταν έπαψε να υφίσταται αυτή η πολεμική ομπρέλα προστασίας και οι Έλληνες ανέκτησαν τον έλεγχο της χώρας και της ζωής τους; Ποια στάση έλαβε η ελεύθερη πλέον πολιτεία ενώπιον του μείζονος δοσιλογικού φαινομένου, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει το κράτος δικαίου, κολάζοντας τις πράξεις που θα αποδεικνύονταν εθνικά ανακόλουθες;
Η δικαιοσύνη αποδόθηκε τελικά ή η γερμανική στολή εξακολούθησε να στοιχειώνει τον πολιτικοκοινωνικό βίο της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες, επιτρέποντας στις οσμές του παρελθόντος να αναδύονται ακόμη από το χρονοντούλαπο της ιστορίας;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]