Η γενιά μου. Μια τριλογία.
Στο πρώτο μέρος, στα `Κομματάκια`, παρακολουθούμε στιγμιότυπα από την ζωή ενός εφήβου, τρελά σαν κινούμενα σχέδια, αληθινά όσο κι ένα ντοκιμαντέρ.
Στο δεύτερο, στα `Διόδια`, ζωντανεύουν τα έργα και οι ημέρες μιας παρέας υποψηφίων για το πανεπιστήμιο, οι οποίοι ζουν το τέλος της εφηβείας τους.
Και τέλος, Τα τζιτζίκια, που βασίζονται σε ένα αληθινό περιστατικό, αφηγούνται την απόπειρα μιας ερασιτεχνικής ληστείας Δημοσίου Ταμείου, από μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών.
Υπάρχουν κοινοί ήρωες στα τρία έργα και σελίδες όπου οι παρέες διασταυρώνονται, παντού δονούνται εφηβικές ψυχές κι ανθίζουν ή ξεφτίζουνε έρωτες και φιλίες, ενώ το σκηνικό είναι συνήθως οι αθηναϊκές, δυτικές συνοικίες της δεκαετίας του ογδόντα. Εκείνο, όμως, που συνδέει ακόμα περισσότερο τα χωριστά μέρη αυτής της μυθιστορηματικής τριλογίας είναι τα συλλογικά χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς στο ξεκίνημά της. [...] Ως γνωστόν, μπορείς να δεις το πορτρέτο μιας γενιάς, είτε όταν αυτή πρωτοβγαίνει στην ιστορική σκηνή είτε όταν βρίσκεται στην ακμή της, αλλά θα την κρίνεις εκ του ασφαλούς μόνον όταν απέρχεται. Ωστόσο, η δική μου γενιά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, αν και ξεκινώντας διέθετε συλλογικά χαρακτηριστικά, άρχισε να τα χάνει στην πορεία. Και από γενιά μου μεταβλήθηκε σε γενιά του `μου`. Του κτητικού `μου` πάντα, του δικού μου, του εγώ μου. Με άλλα λόγια, η γενιά μου δεν αποκλείεται να έδειξε το ομαδικό της πρόσωπο, για τελευταία φορά, στα χρόνια της εφηβείας της. Ή ας πούμε ότι εγώ γι` αυτό κατόρθωσα να μιλήσω, αφού σε όσα βιβλία μου ακολούθησαν ασχολήθηκα με ατομικά πορτρέτα, ακραίων συνήθως ηρώων. Κάτι που δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την σημερινή αναδίπλωση στον εαυτό μας, με την αποξένωση του καθενός μας στο αυτιστικό του σύμπαν, στο ιδιωτικό κουκούλι του.
Όταν ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ έλεγε ότι ένας συγγραφέας πρέπει να γράφει για τους νέους της γενιάς του, μάλλον δεν εννοούσε ό,τι έκανα σ` αυτήν εδώ την τριλογία, και πολύ περισσότερο στα υπόλοιπα βιβλία μου - αν και συχνά μου φαίνεται ότι εννοούσε αυτό ακριβώς! Οι Who, όμως, χωρίς καμιά αμφιβολία, δεν είχαν άλλες φιλοδοξίες από τις δικές μου, όταν πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια τραγουδούσαν, στο `My Generation`: Δεν προσπαθώ να προκαλέσω μεγάλη αίσθηση. Μιλάω απλώς για την γενιά μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]