Δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος στον κόσμο που να μην γνωρίζει τη θεά Αφροδίτη. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι κράτησαν απ` αυτήν μόνο τις ιδιότητες της Πάνδημης, και αυτή η θεά του Κάλλους και του Έρωτα, αυτή η Ουράνια Κόρη, που κατάφερε να ενώσει τις αντίθετες δυνάμεις του υλικού κόσμου και να γεννήσει την Αρμονία, ταυτίσθηκε με τον σαρκικό, τον κατώτερο έρωτα. Όλος ο αρχαίος κόσμος πίστεψε στην Αφροδίτη και την λάτρεψε σαν Αλιλάτ, Αστάρτη, Αναΐτις, Ατάγαρτις, Ιστάρ, Μύλιτα και Ίσις. Οι Ρωμαίοι την ονόμασαν Venus, από το ελληνικό ρήμα βαίνω, επειδή πάντα έσπευδε για βοήθεια. Πουθενά όμως, σε κανένα μέρος του κόσμου, η ελληνίδα θεά, η Ουράνια Αφροδίτη, δεν λατρεύτηκε, δεν υμνήθηκε, δεν αγαπήθηκε, περισσότερο απ’ τους Έλληνες [. . .]. Οι Έλληνες αντιλήφθηκαν ότι η Αφροδίτη ήταν η αγάπη που ενώνει και που γεμίζει ευγένεια την ψυχή, [. . .] ήταν ο Έρωτας ο ανώτερος, η υψηλότερη ιδέα μέσα στον κόσμο, που γονιμοποιεί και τεκνοποιεί μέσα στο πνεύμα, αλλά και που κρατά τα πάντα στη ζωή, αφού [. . .] η Αφροδίτη, ήταν η αιτία της αναπαραγωγής που δίνει συνέχεια στη ζωή. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]