[...] Η σκέψη για την σύνθεση τούτου του βιβλίου, που το επιγράφω "Η γειτονιά των ταπεινών", γεννήθηκε στο μυαλό μου, καθώς χρόνια τώρα διαβάζω τα αγιοπατερικά κείμενα και τα συναξάρια και τα εκκλησιαστικά βιβλία και συναντώ πολλές ιερές ιστορίες θαυμαστές και πολύ αποκαλυπτικές, που είναι δεμένες με τον λόγο και την πράξη της Εκκλησίας, που ζη ολόκληρη μέσα στο θαύμα. Τούτες λοιπόν οι μικρές, όσον και αληθινές ιστορίες, μοιάζουν σαν τα απόσυκα και τα μικροτσάμπουρα σταφύλια των αμπελιών, που τα προσπερνούν οι τρυγητές και τα αφήνουν τροφή για τα πουλιά και για τα πεινασμένα φτωχόπουλα, όπου τρέχουν ταπεινά και μουδιασμένα και τα μαζεύουν. Είναι σαν την "Σταχομαζώχτρα" του Αλεξ. Παπαδιαμάντη, που περιμάζευε τα πεσμένα και περιφρονημένα στάχυα για να ζήση. Κι όλη τούτη η πεινασμένη φτωχολογιά, στρατιά ολόκληρη από αληθινούς νεομάρτυρες, μοιάζει με τα σκυλάκια, που περιμένουν αγόγγυστα, και καρτερούν να πέσουν λίγα ψίχουλα από τα τραπέζια των αφεντάδων τους για να τραφούν. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)