[...] Μορφή προφητική του απολύτου της αγάπης, μάρτυρας της ελευθερίας του Θεού, η Σιμόνη Βέιλ μας άφησε δεκατέσσερα βιβλία, συγκροτημένα, μερικά από αυτά, από τα χειρόγραφά της. Έτσι και το βιβλίο που έλαβε τον εύγλωττο τίτλο. "Η βαρύτητα και η χάρη". Σε μια άγρυπνη κατάσταση "διαλογικότητας" -καθώς θα υποστήριζε ο σπουδαίος ρώσος γλωσσολόγος Μπάχτιν- του Θεού με την ψυχή, του πλάστη με το πλάσμα, αναπτύσσεται μια σειρά συγκεκομμένων, πυκνών, κάποτε βιαστικών και σκοτεινών διαλογισμών που όλοι επικεντρώνονται στην διερεύνηση της, μοναδικής κρισιμότητας για την ιστορία του κόσμου και για το νόημα της δημιουργίας, σχέσης Θεού και ανθρώπου. Η σύνθεση του υλικού αυτού οφείλεται στον συνοδοιπόρο της Gustave Thibon - άλλον εκείνον άγρυπνο εργάτη του αιωνίου.
Καμιά ανάγνωση δεν μας προτρέπει τόσο στην ποιότητα της αγάπης και στα μυστήριο που φέρουμε μέσα μας - σκοτεινό, ώσπου να εμφανιστεί και το φωτίσει ο Θεός ο ίδιος - όσο τα κείμενα ανθρώπων που εβίωσαν την αγιότητα ως ακροτελεύτιο άθλο της ελευθερίας του όντος που συμβιώνει με τον Θεό.

Αυτή τη σχέση η Σιμόνη Βέιλ την έζησε με μια ερωτική αμεσότητα - παραμερίζοντας την παρουσία της Παναγίας και την μεσιτεία των αγίων. Αμεσότητα μόνο με τον Χριστό στον σταυρό που και η ίδια εδιάλεξε για να τον μιμηθεί. Έτσι, ακόμη και οι σκέψεις της που γεννούν επιφύλαξη, ακόμη κι εκείνες που είναι σκοτεινές, δεν παύουν να λειτουργούν μέσα μας ως φώτα και ως πάθη λυτρωτικά της ψυχής.

(από την εισαγωγή του Κώστα Τσιρόπουλου)