Κι αυτές τις σημειώσεις που αρχίζω τώρα, εδώ (αυτό το κείμενο, το γραπτό, το βιβλίο τελοσπάντων) - πάνω από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά απ’ το καλοκαίρι εκείνο του 1974, τώρα που έχω πια περάσει τα τριάντα κι η ζωή μου είναι διαλυμένη ξανά, σχεδόν ερείπιο, κομμένη και πάλι στα δύο, και πρέπει απ’ την αρχή ν’ αγωνιστώ, μήπως και την ξανακολλήσω - ένα είδος «άφεσης αμαρτιών» ζητάω με το κείμενό μου αυτό. . . Ελπίζω, κατά βάθος, ότι γράφοντας την τρομερή μου ιστορία κι εξομολογούμενος δημόσια το σκοτεινό, χυδαίο μου σχέδιο και την κατοπινή μου ατυχία και τιμωρία, ίσως ξεκαθαρίσει μέσα μου κάτι και βρω (ψάχνοντας τώρα όπως θα διασχίζω ανάποδα τον χρόνο, προς το παρελθόν) - το δρόμο που θ’ ακολουθήσω από δω και μπρος στο μέλλον! (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]