Στο απόγειο των Ναπολεόντειων πολέμων, η μόλις είκοσι ενός ετών κόμισσα του Έλγιν, μια Σκωτσέζα κληρονόμος με εξαιρετική ομορφιά, μαγεμένη από τους μεταπράτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χρησιμοποιεί τις χάρες της για να αποσπάσει την άδεια για το τολμηρό σχέδιο του άντρα της: να διαλύσει τον Παρθενώνα και να μεταφέρει τα μεγαλειώδη γλυπτά του στην Αγγλία. Δυο χιλιετίες νωρίτερα, η Ασπασία, μια φιλόσοφος και εταίρα, κεντρική μορφή στην αθηναϊκή ζωή, χρησιμοποίησε το πνεύμα της, τη γοητεία και την επιρροή της με την ίδια αποφασιστικότητα και στάθηκε μαζί με τον Περικλή στο κέντρο μιας έντονης αντιπαράθεσης με επίκεντρο το όραμα εκείνου να ανεγείρει το πιο ξεχωριστό μνημείο που είχε δει ποτέ ο κόσμος. Η «Αρπαγή της Αθηνάς» είναι ένα συναρπαστικό ιστορικό έργο, γεμάτο ρομαντισμό και πλοκή, απληστία και δόξα.
ΑΣΠΑΣΙΑ
Θεωρούσα κρίμα να πεθάνει το όνομά μου μαζί μου, χωρίς να έχει καμία σχέση με ένδοξα μνημεία, παρά μόνο με τον άντρα που τα ανήγειρε. Σήκωσα το βλέμμα. Ο ήλιος που έδυε προσέδιδε μια κοκκινωπή απόχρωση στα λευκά μάρμαρα του Παρθενώνα, διαλύοντας προς στιγμή την ολύμπια γαλήνη του. Ήταν αλήθεια όσα είχε πει η Διοτίμα. Τα μνημεία θα ζούσαν πιο πολύ από μένα, τον γιο μας και όποιον άλλο στεκόταν στη σκιά τους αυτή τη στιγμή. Ο Παρθενώνας ανήκε στην αιωνιότητα, όπως οι ψυχές των αντρών που είχαν πεθάνει για να σώσουν την πόλη και όλα όσα αντιπροσώπευε.
ΜΕΡΥ
Η Μέρυ προχώρησε προς την αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου όπου στεγάζονταν τα μάρμαρα. Τα αγάλματα ήταν τοποθετημένα διάσπαρτα, με τα δυο αετώματα ενωμένα χαλαρά μεταξύ τους, έτσι όπως θα ήταν στον Παρθενώνα. Προχώρησε προς το άγαλμα του γερμένου Διονύσου και το ακούμπησε με τα δάχτυλά της. `Παράξενο πώς και πού καταλήξαμε όλοι` συλλογίστηκε φωναχτά καθώς άγγιζε το ψυχρό μάρμαρο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]