Αστράφτουν τα μάτια του Πήγασου. Το βλέμμα του είναι μαχαίρι, που κόβει το Σύμπαν φέτες να τελειώσει και η νύχτα που όλο χάνεται από μπροστά του, του παρατά πάντα κάτι πριν ξημερώσει. Ζει μόνος χωρίς χρώμα στο ψεύτικο δέρμα. Νομίζει πως άλλο πια δεν θα ταξιδέψει. Κι όμως μετακομίζει γειτονιά τη γειτονιά την οικογένεια και τα όνειρά του. Χωρίς μήτρα, χωρίς πατρίδα, ούτε καν να ζήσει παρακάλεσε, μα μια και του έτυχε όπως όλα τα` άλλα κι αυτό θα το αντέξει.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
