`Για κάποια στιγμή, θα `μουνα 18 χρονών τότε, το μυαλό μου, ατίθασο, έψαχνε να βρει έναν τρόπο έκφρασης που θα. συγγένευε με κάποια ικανότητα που είχα και κάποια αγάπη για τη ζωγραφική, τις ευθείες και τις καμπύλες και τα κάθε λογής σχήματα που γοήτευαν το ανήσυχο μυαλό μου. Οι βυζαντινές ζωγραφιές με κατακτούσαν όσο πήγαινε και πιο πολύ, καθώς η οργιαστική ζωγραφική της αναγέννησης μόνο σύγχυση προκαλούσε στην απλή και καθαρή -έτσι νόμιζα τότε- ζωγραφική της βυζαντινής εικόνας. Έγινα, λοιπόν, ζωγράφος-καλόγερος μέχρι που στα χρόνια που πέρασαν -να `ναι καλά το Μακρονήσι για τη λευτεριά που μου πρόσφερε- γνώρισα τη δύναμη του θεατρικού λόγου. Να `ναι καλά το μακρονησιώτικο θέατρο για την αίσθηση του λόγου που μου χάρισαν οι κακότεχνες παραστάσεις, που με κάποιο ενθουσιασμό και κάποια υστεροβουλία ανεβάζαμε στο πέτρινο θέατρο, όπου τέσσερις χιλιάδες απόκληροι της κοινωνίας χειροκροτούσαν για να λυτρωθούν για δύο ώρες από την εφιαλτική ζωή του στρατοπέδου. Και περνούσαν τα χρόνια. Όταν κάποια στιγμή βρέθηκα πάλι στην κοινωνία των ανθρώπων και καθώς με κυνηγούσαν για πολύ καιρό οι βαριές κουβέντες των ηθοποιών, τα κείμενα, η συγκίνηση που σκορπούσαν στο. τέσσερις χιλιάδες σιωπηλά πρόσωπα των συντρόφων που γέμιζαν τις πέτρινες κερκίδες, σκέφτηκα πως αυτό ήθελε για την υπόλοιπη ζωή μου`. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]