Με δυσκολία το πέρασαν μέσα απ’ την πόρτα. Το ξεκασέλωσαν, το ‘στησαν σε μια γωνιά. Της δώσαν και το φυλλάδιο χρήσης. Ήρθε κι ο ηλεκτρολόγος κι έβαλε μια καινούργια πρίζα, με γείωση. Η κυρα-Κατίνα τους κέρασε γλυκό. «Άντε καλορίζικο» της ευχήθηκαν κι έφυγαν. Κατά τις έντεκα ήταν έτοιμο. Πήγε κι αγόρασε όλα τα τρόφιμα που θα το γέμιζαν. (. . .) Η ζωή της γέμισε όπως κι η κουζίνα. Τώρα είχε να ασχολείται με κάτι συνεχώς. Τα βράδια, κλείνοντας το φως, έβλεπε μέσα στο φωτεινό του παράδεισο, κρυφό σαν ένα όστρακο που τ’ ανοίγεις. (. . .) Βέβαια, ανέβηκε ο λογαριασμός του ηλεκτρικού τον πρώτο μήνα, αλλά πάντα υπήρχε ένα ποτήρι κρύο νερό, πάντα μπορούσε να σιτέψει το κρέας, πάντα τα φρούτα ήταν παγωμένα. Έτσι αρνήθηκε να πάει στην εξοχή, όταν ο άντρας της πήρε την άδειά του.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
