Τι συμβαίνει αλήθεια όταν μια προσωπική μικρή ιστορία συνδέεται με τις ιστορίες οκτώ ή δέκα προσώπων και το σύμπλεγμά τους αγγίζει και διαπερνά τη μεγάλη Ιστορία; Τι συμβαίνει όταν τα ιστορικά γεγονότα και μαζί οι εικόνες, φράσεις και μουσικές μιας εποχής, κυκλώνουν σαν στρόβιλος τις πιο εσωτερικές πτυχές της ζωής ενός ανθρώπου; Τότε δημιουργείται ένα δράμα ή ένα ντοκουμέντο ή μια άλλη ιστορία απέναντι στην επίσημη ή μια ελεγεία για το χρόνο ή ... Μοναδική απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει αφού όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία του μύθου και της ιστορίας της Αόρατης γραμμής. `68-`86: μια περίοδος που σήμανε σχεδόν ταυτόχρονα την αρχή και το τέλος μιας εποχής, αλλά και τη γέφυρα του χρόνου με το μετά - τη νέα εποχή, τη νέα τάξη, το νέο κόσμο, τις συντεταγμένες του σήμερα. Συνέπεια αυτής της πύκνωσης του χρόνου ήταν η απότομη ενηλικίωση, η ταχύτατη ωρίμανση και ο βιαστικός επίλογος μιας γενιάς ανθρώπων που έκλεισαν μέσα σε μια δεκαπενταετία έναν πολλαπλάσιο ψυχολογικό και ιστορικό χρόνο. Ήταν η γενιά του `68 στη Γαλλία, των χρόνων του μολυβιού στην Ιταλία, του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα - αυτοί που έζησαν σκοπεύοντας τα πάντα ενώ βρίσκονταν στο σκόπευτρο της ιστορίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]