Αξίζει να υπογραμμιστούν δύο τουλάχιστον λόγοι που κάνουν αυτήν την προσπάθεια εξόχως σημαίνουσα και ιδιαίτερα σημαντική. Ο πρώτος είναι πως πρόκειται για μια από τις λίγες μορφές που άνθρωποι και από τις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μάχιμοι και μαχόμενοι εκπαιδευτικοί, πολλοί από αυτούς από διαφορετικές αφετηρίες, πραγματεύονται, στο πλαίσιο ενός κοινού ορίζοντα προσδοκιών και ενός επίσης κοινού συστήματος «αξιών», ένα κεντρικό ζήτημα της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον ίδιο το «λόγο» (ως γραφή και ως ύφος) που αποτυπώνεται στο βιβλίο. Ένας λόγος που, όντας ορθολογικός και επιστημονικός, αποφεύγει ταυτόχρονα τη ναρκισσιστική αυτοαναφορικότητα ενός δήθεν «καθαρού» και αξιολογικά ουδέτερου επιστημονικίζοντος ή τεχνοκρατικού λόγου. (...) Γίνεται άμεσα αντιληπτό πως αυτοί που εδώ δημοσιοποιούν τις απόψεις τους δεν αναζητούν καμιά «έξωθεν» νομιμοποίηση στη δική τους απόπειρα ανάγνωσης της εκπαιδευτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, αφού φαίνεται να ξέρουν καλά και μέσα από την ίδια την πράξη πως η μοναδική «μεταγλώσσα», η μοναδική «αφήγηση» που νομιμοποιεί τις ερμηνευτικές εκδοχές της πραγματικότητας δεν είναι καμία άλλη παρά η μέσα από τη μελέτη της πραγματικότητας βγαλμένη πολιτική σκέψη. Όχι για να παραμείνει αυτοθαυμαστική απέναντι στον εαυτό της ή να σταθεί ενατενιστικά απέναντι στην πραγματικότητα, αλλά για να μπορεί, μετατρεπόμενη σε συνειδητή πράξη, να παρέμβει στην περιγραφόμενη πραγματικότητα αλλάζοντάς τη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]