Το βιβλίο αυτό είναι ένα δοκίμιο για τη μνήμη της Αντίστασης κατά της Χούντας, για τα στερεότυπα που τη συσκοτίζουν εδώ και δεκαετίες και για τον τρόπο, με τον οποίο η τρομοκρατία εκδηλώθηκε και αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα. Έχει οπωσδήποτε και τον χαρακτήρα ιστορικού δοκιμίου, καθώς επιχειρεί να επισημάνει καταστάσεις και γεγονότα που έχουν απωθηθεί, συσκοτιστεί ή παραμορφωθεί με τρόπο που να δημιουργούνται κενά και διαστρεβλώσεις στην πολιτική κουλτούρα του τόπου. Είναι ένα βιβλίο που προσπαθεί να είναι ταυτοχρόνως προσωπικό και αντικειμενικό: Αναγνωρίζοντας ότι η απόλυτη αντικειμενικότητα του ιστορικού είναι ανέφικτη, επιχειρεί να δει και την πλευρά του άλλου, του οποιουδήποτε άλλου, από τα μέσα. Ταυτόχρονα έχει επίσης το στοιχείο της μαρτυρίας, στον μικρό ή μεγάλο βαθμό που ο συγγραφέας βίωσε ο ίδιος κάποια από τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται. Όσο για το κοινό στο οποίο απευθύνεται, μπορώ να πω ότι, με μια έννοια, ένα βιβλίο σαν αυτό δεν μπορεί ποτέ να προβλέψει τον αναγνώστη του. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]