...Η φιλοτέχνηση της γυναικείας ομορφιάς στο δημοτικό τραγούδι δεν απομακρύνεται από τις βασικές αρχές της επικής και αρχαϊκής τέχνης. Αναφέρεται με μια γενική, συγκεντρωτική λέξη (όμορφη, λυγερή, ξανθή κ.λπ.), για να προστεθεί στη συνέχεια και να προβληθεί μια χαρακτηριστική λεπτομέρεια της ομορφιάς στα επιμέρους στοιχεία του σώματος (μάτια, κόμη, στήθος, μύτη, χέρια κ.λπ.)·Αξιοσημείωτος είναι ο ρόλος του χρώματος στην απόδοση της ομορφιάς. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ολοκληρώνεται με πυκνό σύστημα παρομοιώσεων και μεταφορών, από τη φύση, από προϊόντα της παραγωγικής δραστηριότητας του ανθρώπου, από τα ευγενή μέταλλα και από τον αστρικό χώρο. Στοιχεία λαμβάνονται και από τον χώρο της Θρησκείας, χωρίς, ωστόσο, η ομορφιά να εξαϋλώνεται, να πνευματικοποιείται, αλλά εξακολουθεί να παραμένει γήινη και `ενδοκοσμική` και να λατρεύεται ως τέτοια. Ο γυναικείος στολισμός, εξάλλου, κατέχει κυρίαρχη θέση και αποσκοπεί στον πολλαπλασιασμό του υφιστάμενου αισθητικού αποτελέσματος σε διάφορες ευκαιρίες. Γενικά, η γυναικεία ομορφιά, όπως εμφανίζεται στο δημοτικό τραγούδι, είναι αξία καθ` εαυτήν και εκφράζεται με ποικιλία κριτηρίων στην απόδοσή της, χωρίς αυτό να υποδηλώνει αντιφάσεις στη λαϊκή αντίληψη γι` αυτήν, αλλά βεβαιώνει την πληθωρική κατάφασή της, που με τις διάφορες εκδοχές της, τις προσωπικές προτιμήσεις και ιδιαιτερότητες των ανθρώπων, εμπλουτίζει την ίδια τη ζωή...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]