Η αναρχική υποκουλτούρα, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι μια έκφραση βιωμένης αναρχίας και εξέγερσης, παρά μόνον ο τρόπος καθορισμού, περιορισμού και αφομοίωσης αυτών απ΄ την κοινωνία. Ως παιδιά της κοινωνίας, είμαστε όλοι καλά μαθημένοι να μην εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας, να φοβόμαστε το άγνωστο, να προτιμάμε τη σιγουριά από την ελευθερία. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι τόσο εύκολα καταπιανόμαστε με δραστηριότητες που δημιουργούν και διαφυλάσσουν μια υποκουλτούρα. Όμως είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι αυτό είναι απλώς ο δικός μας τρόπος ένταξης στην κοινωνία, την οποία ισχυριζόμαστε ότι μισούμε, ο δικός μας τρόπος δημιουργίας μιας γωνιάς για μας μέσα στη δομή της. Γι αυτό η υποκουλτούρα δεν είναι μια πραγματική πρόκληση στην κοινωνία, είναι απλώς μια πιστή αντιπολίτευση, της οποίας οι κανόνες -όπως όλοι οι κανόνες- είναι απλά ένα υποσύνολο των κανόνων της κοινωνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]