Η ακρίδα η Λέλα ονειρευόταν κόκκινα γοβάκια, δούλεψε καλοκαίρια, της πόνεσαν τα χέρια. Χτυπήστε παλαμάκια, τα αγόρασε τα κόκκινα γοβάκια! Και μία νύχτα αυγουστιάτικη με χάρη, από ένα νυχτολούλουδο πηδάει στο φεγγάρι. Πέφτουνε στην ποδιά της αστέρια, αστεράκια και δυο μικρά ασημένια καραβάκια. Πεθύμησε τη γη, νάτη σε ένα καρπούζι, κρύο, μπούζι. Χάνει το ένα της γοβάκι, το άλλο δίνει σε καρπουζόσπορους λεβέντες, την πείθουνε με τις κουβέντες. Και το ένα ασημένιο καραβάκι, σε ένα ερωτευμένο τζιτζικάκι. Το άλλο σώζει μυρμήγκια από πνιγμό, σαλπάρουν στο λεπτό. Τα έδωσε όλα, ξυπόλητη χορεύει και τα και κούνι κι ένη, μα και χωρίς γοβάκια, πάλι ευτυχισμένη!
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
