(...) «Σε κείνα τα περιγιάλια εμείς, του Ίωνα γνήσια τέκνα, πρωταντικρίσαμε τη θάλασσα και τη βαφτίσαμε στη δικιά μας γλώσσα Αιγαίο. Έτσι το αρχιπέλαγος έγινε αδερφοποιός μας τη δαφνοστεφή εκείνη μέρα που η Σεμέλη στον Όλυμπο τον Φρυγικό γέννησε τον πιο ανθρώπινο απ` τους θεούς μας: τον Διόνυσο, το Μεγάλο Παθό. Κι απλωθήκαμε στις θάλασσες εμείς, οι γεννημένοι στην αρμύρα κι αναθρεμμένοι απ` το κρασί και το λάδι του ιωνικού κάμπου. Να πώς αρχινά το δικό μας μεγάλο Παραμύθι!... (...) Και, προτού τελειώσω, θέλω να πω ότι όλοι εμείς, όσοι κρατάμε από κείνες τις ρίζες, δεν πρόκειται να λησμονήσουμε ποτέ τις Χαμένες Πατρίδες. Με το τραγούδι και την ποίησή μας θα τις διατηρούμε ζωντανές στη μνήμη μας». (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
