Είτε επρόκειτο για τον Beuys (συνεχιστή της ρομαντικής γερμανικής παράδοσης στο ρόλο του πνευματικού πατέρα και χαρισματικού αρχηγού) είτε για τον αυστριακό ακτιβιστή Otto Muehl (ηγέτη μιας ελευθεριάζουσας μικρο-κοινωνίας που βάδιζε με αρκετή ομολογουμένως αδεξιότητα στα ίχνη του γάλλου ουτοπιστή Charles Fourier), είτε πάλι επρόκειτο για τους καταστασιακούς, τον Guy Debord και την οργισμένη απαξίωση της κοινωνίας του θεάματος, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Όπως σημειώνει η Laurence B. Dorleac, αυτές οι άγρια ενθουσιώδεις, προκλητικές ή ζοφερές εκδηλώσεις των επιγόνων του κινήματος Dada - οι οποίοι, κατά τη γνώμη μου, κατάφεραν να κληρονομήσουν τα πάντα εκτός από το καταλυτικό χιούμορ του - αφομοιώθηκαν από το σύστημα μέχρι του σημείου οι μαγνητοσκοπημένες ταινίες ακόμη και των πιο προκλητικών εκδηλώσεών τους να προβάλλονται στα Μουσεία. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]