Οι ζακυνθινές συνταγές δεν είναι ούτε πολλές ούτε πολύπλοκες. Είναι όμως συνταγές καλού φαγητού, ικανές να κάνουν τους ανθρώπους, γενιές και γενιές, χαρούμενους και ικανοποιημένους, με δηκτικό χιούμορ και με αστείρευτη διάθεση να γράφουν στίχους και νότες. Η ζακυνθινή κουζίνα είναι στην ουσία μεσογειακή. Έχει ως κόσμημα το παρθένο ελαιόλαδο, εξουδετερώνει την οξύτητα της ντομάτας και του λεμονιού με έντονο σκόρδο και εμπιστεύεται περισσότερο τα αρωματικά χόρτα παρά τα καυτερά μπαχαρικά. Η Ζάκυνθος, όπως και τα υπόλοιπα Επτάνησα, σταυροδρόμι πολιτισμών ως λιμάνι ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, για οκτώ αιώνες αποτέλεσε τμήμα της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας. Επόμενο ήταν οι πολιτιστικές διασταυρώσεις μεταξύ του ελληνικού και δυτικού στοιχείου να μην περιορισθούν μόνο στην τέχνη, στη γλώσσα, στη μουσική, στην αρχιτεκτονική, αλλά να επεκταθούν και στην μαγειρική παράδοση. Στο βιβλίο παρουσιάζονται οι συνταγές των παραδοσιακών «ζακυθινών» φαγητών, οι τελετουργικά τηρούμενες διατροφικές, εθιμικές συνήθειες κάθε γιορτής του χρόνου και, μέσα από κείμενα Ζακυνθινών συγγραφέων, η βαθύτερη σχέση του Ζακυνθινού με τα «φαγιά», τα «ψωμιά» και τα «γλυκίσματα» του τόπου του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]