Τα χρόνια της Κατοχής, ο Ζαν Ανουίγ στρέφεται ξαφνικά στους αρχαίους ελληνικούς μύθους. Οχτώ έργα του είχαν κιόλας παιχτεί στην παρισινή σκηνή, με θέματα ζοφερά ή ρόδινα, όλα όμως παρμένα από τον σύγχρονο κόσμο. (. . .) Όπως ο αρχαίος μύθος του Ορφέα, έτσι και η Ευρυδίκη του Ανουίγ είναι η τραγωδία του Έρωτα και του Θανάτου. Μόνο που η Ευρυδίκη του γάλλου δραματουργού δεν είναι Δρυμαία Νύμφη, αλλά ηθοποιός σ` ένα θλιβερό `μπουλούκι`. (. . .) Έτσι κι αλλιώς, σε κανένα του άλλο έργο ο Ανουίγ δε δείχνεται τόσο λυρικός, ποιητικά απελπισμένος, όπως στην Ευρυδίκη. Κι αυτή η ερωτική του έκταση κι απόγνωση απαλαίνει της εικόνας τη ζοφερότητα και αποσπά τη συμπόνια για τους ανέλπιδους εραστές του θανάτου.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
