[...] Ένα οδοιπορικό που ξεπερνά και αυτά τα όρια της ιστορικής προσέγγισης οιουδήποτε επιπέδου και επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε δύο βασικά κεντρικούς άξονες: του άξονα της γέννησης και της υφής του αρκαδικού μύθου και του άξονα των `μεταλλάξεων`, που ο μύθος αυτός υπέστη στην πορεία του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, επηρεάζοντας καίρια τη Σκέψη, τα Γράμματα και τις Τέχνες. Ο συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά κάτι, που πολλοί αντιστέκονται να παραδεχτούν: ότι για τον αρχαίο Έλληνα, ο μύθος δεν είναι μύθευμα, αλλά αναπαραγωγή και αναπαράσταση παρελθουσών πραγματικοτήτων, που αποκρυσταλλώθηκαν ως ποιητική μνήμη και αναφορά. Γι` αυτό και ο Έλληνας δεν αντιπαρέθετε το πραγματικό με το μυθολογικό, ούτε παρέπεμπε το μύθο στην περιοχή του φανταστικού. Στη βάση αυτή, ο κ. Πέδρο Ολάγια συλλαμβάνει το πώς και το γιατί η `Ευδαίμων Αρκαδία` - η ευλογημένη από τους θεούς και τη φύση Αρκαδία - έδωσε τόσα στοιχεία έμπνευσης και δημιουργίας στη δυτικοευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Ποίηση, στις εικαστικές Τέχνες και τη Σκέψη. Ο Ισπανός ρίχνει περισσότερο βάρος στα πνευματικά εναύσματα, που η Ευδαίμων Αρκαδία έδωσε στην πατρίδα του. Ωστόσο η προσέγγισή του έχει πανευρωπαϊκή διάσταση. Πρόκειται για ένα έργο, που [...] έχει πρωτοποριακό χαρακτήρα, όπου η ικανότητα της διανοητικής επεξεργασίας, συνδέεται με την ενάργεια της σκέψης και τη γλαφυρότητα του ύφους. Ο αναγνώστης δεν μαθαίνει μόνο από την ανάγνωση αυτού του έργου με την έννοια της απόκτησης γνώσεων, αλλά ασκείται και το βλέμμα του, δηλαδή διδάσκεται να θεάται και να κατανοεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]