Η λατινική γλώσσα, αρχικά, μικρό γλωσσικό ιδίωμα ευαρίθμων κατοίκων γύρω από την αρχαία Ρώμη, ύστερα, με τη κατίσχυση των Λατίνων πάνω στα φύλα που κατοικούσαν την ιταλική χερσόνησο, γλώσσα των φύλλων αυτών και, τέλος, μετά τις ρωμαϊκές κατακτήσεις στις γύρω από τη Μεσόγειο χώρες, γλώσσα επίσημη όλου αυτού του ρωμαϊκού κόσμου, ανήκει στη λεγόμενη ινδοευρωπαϊκή ή ιαπετική γλωσσική οικογένεια. Με την πάροδο του χρόνου η γλώσσα αυτή αναπτυχθείσα και εμπλουτισθείσα στη μορφή και στο περιεχόμενο από τις γλώσσες και τον πολιτισμό των κατακτημένων από τους Ρωμαίους λαών, προπαντός των Ελλήνων, έγινε γλώσσα οικουμενική και περιεκτική· κατέστη το μέσο έκφρασης του ρωμαϊκού πολιτισμού και στη συνέχεια αποτέλεσε τη βάση της δημιουργίας των νεοευρωπαικών γλωσσών. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]