Από τα παλιά χρόνια θεωρούν κάποιον Έλληνα "περισσότερο από τη γλώσσα παρά από την καταγωγή". Κάθε παιδί που γνωρίζει την ετυμολογία των λέξεων της ελληνικής, που μιλάει καλά την ελληνική, ανήκει στα Ελληνάκια -έλεγαν- χωρίς να είναι απαραίτητο να τρέχει στις φλέβες του αίμα ελληνικό. Έτσι η "ετυμολογία των ελληνικών λέξεων" και το "είμαι Έλληνας" είναι δύο φράσεις με παρόμοιο νόημα. Πώς εξηγείται όμως να "είναι Έλληνας" κάποιος στο βαθμό που κατέχει τη γλώσσα του; Ή γιατί "γλώσσα" πάει να πει "λαός"; Το συμπέρασμα αυτό το δίνει η ίδια η γλώσσα. Το είμαι, είσαι, είναι... και το αρχαίο ει-μί, ει, εστί(ν), εσ-μέν, εσ-τέ, ει-σί(ν) παράγονται από τη ρίζα εσ-. Η ρίζα εσ-, που σημαίνει αναπνέω, ζω, είμαι, υπάρχω, παράγει ακόμα τις λέξεις έ-τυμος, έ-τυμο, ε-τυμολογώ. Έ-τυμος ονομάζεται ο πραγματικός, ο αληθινός. Το ουδέτερο έ-τυμον σημαίνει τη ρίζα η οποία παράγει μια λέξη και που φανερώνει την αρχική της σημασία. Να γιατί το "είμαι", αναπνέω, ζω, υπάρχω, πάει να πει "ευμολογώ". Και "είμαστε"... Έλληνες στο βαθμό που γνωρίζουμε τη γλώσσα μας. Διαφορετικά "δεν... είμαστε". Σε καιρούς μεθοδικού αφελληνισμού, όπως γίνεται από την τρυφερή ηλικία με τις τηλεοράσεις, με τα ολέθρια ηλεκτρονικά, με τα γήπεδα, κυρίως με την εισβολή των ξένων γλωσσών που πριονίζουν ακατάπαυστα την εθνική μας ύπαρξη, το "Ετυμολογικό Αλφαβητάριο" προσφέρεται ως όπλο άμυνας και αντίστασης.